Wie ben ik?
Een ondernemende, enthousiaste, hardwerkende (alleenstaande) moeder met ruim 45 jaar werkervaring. ‘Oh Canada, my home and native land’. Als oudste dochter van een moeder en een vader die de oorlogsjaren achter zich wilden laten, ben ik in London, Ontario geboren. Mijn ouders boekten de Holland America Line en via de zee voeren ze vanuit Rotterdam, via New York, naar Canada toe. Als jonge twintigers een nieuw leven tegemoet. Zes kinderen rijker maakten we met elkaar de oversteek terug naar Nederland. Een bezienswaardigheid, die zes druktemakers in het vliegtuig. Wat zou ons te wachten staan in Nederland? Klompen, molens en een gat in de dijk?
Viaa kruiswoordpuzzels en door naar het Journaal te luisteren, bouwde ik een woordenschat op.
In 1978, een VWO diploma rijker, ging ik aan de slag. Ik pakte alles aan. Werkte een paar jaar als intercedente, als secretaresse bij Bureau Zelfbescherming van het Ministerie van Binnenlandse Zaken, als typistebij het Ministerie van Onderwijs en bij het Rode Kruis. Zoveel mogelijk werkervaring wilde ik op doen. Vond het intrigerend al die verschillende werkgevers. Iets wist ik zeker: ambtenaar zijn was niets voor mij. Te saai, langzaam, inefficiënt; mijn bijdrage telde niet. In de avonduren ben ik op mijn 27e gestart met een studie economie (Hogeschool Den Haag en Utrecht) en rondde deze af met een ‘10’. Mijn afstudeerscriptie voerde ik ook nog eens uit: ik startte een educatieve boekhandel en een kinderboekhandel.
Twee eigen winkelpanden, drie mooie kinderen, een design woning van Piet Blom: het geluk leek me toe te lachen. Tot ik in 1993, net na de geboorte van mijn jongste dochter, mijn leven van de één op de andere moment veranderde in een strijd van leven op dood. Gelukkig kwamen de artsen erachter dat ik een sepsis had (levensbedreigende bloedvergiftiging). Een lang verblijf in het ziekenhuis volgde. Aan mijn bed verscheen de arts aan mijn bed met een slecht nieuws boodschap. We kunnen niets meer voor je doen. Weinig kans van slagen, een forse dosis prednison gooien we er in. Neem maar vast afscheid.
Zware medicijnen, een bijna-dood ervaring, overgeleverd aan machines; wekenlang zag mijn leven er zo uit op de intensive care. Het zag er niet naar uit dat ik ooit weer zou kunnen functioneren. Ik leerde opnieuw zelfstandig ademhalen, lopen, fietsen. Wonderwel mocht ik na weken naar huis. Ik realiseerde me toen dat het leven kostbaar is en niet vanzelfsprekend. Dat ik écht op mezelf aangewezen was om iets er nog van te maken. Een vier jaar durende scheiding volgde, waarbij ik alles kwijt raakte wat ik had. Mijn kijk op het leven veranderde. Familiebanden zijn daarna belangrijker geworden, ik leg graag verbinding met en tussen mensen, geef graag zelf vorm en inhoud aan mijn leven; denk graag na over wat mijn leven zinvol maakt. Mijn intuitie volgen blijkt een goede raadgever voor mij te zijn. Vreemd genoeg ontwikkelde ik ook een gevoel voor zaken en mensen die niet het beste met me voor hebben. Ik beter voorvoelen wat er gaat gebeuren. Hoogsensitief noemen ze dit tegenwoordigdenk ik. Heel handig in elk geval!
Een vierde kind! Een onvoorstelbaar wonder vond ik het dat ik met een nieuwe partner een kerngezonde zoon kreeg, Lucas. Op mijn 42e notabene. Daarmee ben ik één van de oudste toeslagenmoeders.
Hoe ziet mijn leven eruit?
Na tien jaar allerlei banen gehad te hebben, heb ik tien jaar als boekhandelaar gewerkt.. Daarna ook weer tien jaar in wisselende functies in de financiële dienstverlening veel nieuwe dingen geleerd. Na opnieuw tien jaar startte ik samen met mijn dochters een horecazaak. De volgende stap maakte ik na 15 jaar.
In 2022 heb ik mijn onderneming verkocht aan mijn bierbrouwer, Eembier. Vanaf de start wilde ik iets nieuws doen. Mensen verklaarden me voor gek : met streekproducten werken. Eembier was er vanaf dag één bij. Toen Ruud hoorde dat ik ermee wilde stoppen, om me te richten op de toeslagenaffaire (en op mijn kinderen en kleinkinderen Alice en Jonah), was hij de eerste die zei: ‘ik wil graag een eigen bierlokaal. Geen mooiere plek dan in de binnenstad van Amersfoort’. Ordners vol (pijnlijke) herinneringen heb ik aan het lokale bestuur. Mijn droom was om zoveel mogelijk producten zelf te maken, met natuurlijke producten. Voor verbinding te zorgen tussen mensen. Muziek, lekker eten en drinken maakte dat mogelijk. Ik genoot van de ontmoeting met zoveel leuke mensen uit binnen- en buitenland. Door een vreemde speling van het lot, belandde ik in een 9-jaar durende Kafkaiaanse soap annex nachtmerrie. Ik opende mijn deuren met een openbaar urinoir op mijn terras. De buren kregen de afstandsbediening en bepaalden wanneer de Urilift omhoog kwam. Ook bij een vol terras. Jammer genoeg heb ik 15 jaar moeten knokken om niet te verdrinken. ‘Jarenlang langs het randje van de afgrond leven’, schreef het AD erover. Op Youtube vind je een leuk filmpje hierover, waarin ik een grap maak dat ik ‘De Lift 2’ wel kan maken.
Naast de Urigate-affaire, blijk ik in 2021 ook nog eens door de toeslagenterugbetalingen getroffen te zijn. Nog net niet volledig knockout, begin ik zo langzamerhand anno 2024 weer me een ‘normaal’ mens te voelen. De erkenning dat ik al die jaren ten onrechte gezien was als fraudeur volgde in hetzelfde jaar.
Hardhandig aangepakt. Onnodig gemangeld. Jarenlang. Als alleenstaande moeder ook nog.
ÉN OOK NOG EENS VOOR NIETS.
Wat is Stichting Herstel Ongekend Onrecht?
Na in 2014 en in 2022 bij de Hogeschool Utrecht onderzoeksjournalistiek gestudeerd te hebben, besluit ik om in julli 2022 bij Open Eyes, Institute for Investigative Journalism in Amsterdam, een heel jaar lang lessen te volgen. Een geweldige opleiding, heerlijk iets totaal anders te doen! Inmiddels heb ik drie jaar research achter de rug. Vele contacten opgebouwd. Ik denk mee over hoe de hersteloperatie verbeterd kan worden en vele van mijn ideeën zijn al uitgevoerd. Regelmatig schrijf ik brieven met zaken die niet opgelost zijn naar de Tweede Kamer en Eerste Kamer. Deze brieven worden beantwoord door het Ministerie van Financiën. Ook doe ik Woo-verzoeken. Ik heb er twee lopen: één over immateriële schade die nu bij de Rechtbank ligt en één over de aanbesteding van Stichting Lotgenotencontact. Naar mijn mening is de hersteloperatie nodeloos langdurig en veel te kostbaar. Wij zien hier als ouders nauwelijks iets van terug. Meer geld wordt er uitgegeven aan ambtenaren, aan ZZP’ers, advocaten, consultants, landsadvocaat, mediationtrajecten, Stichting Gelijkwaardig Herstel, aan gemeentelijke ondersteuning. Organisaties zoals een Perspectief Fonds, Movisie, Diversion mogen allemaal rapporten uitbrengen die én vertragen én waar niets mee gedaan wordt!
Hoe ben ik nu bij Meer Directe Democratie terecht gekomen?
Sinds 2022 heb ik vier demonstraties georganiseerd. In Den Haag bij het Paleis van Justitie. In Utrecht twee keer op de stoep bij Uitvoeringsorganisatie Hersteloperatie Toeslagen. Op 8 maart 2023 op Internationale Vrouwendag heb ik zelf ouders laten spreken en ook een interview gehouden met de directie van UHT en van de Hersteloperatie. Op 31 mei 2023 ben ik met een groep ouders naar Brussel gegaan, na een noodkreet verzonden te hebben naar de leden van het Europees Parlement.
Zo leerde ik Dorien Rookmaker kennen. Als eerste kwam zij naar me toe. We hielden contact! Ze vertelde van haar ideeën om een politiek platform op te richten. Of ik interesse had om mee te doen? JA!
Waarom op mij stemmen?
Als ik zie dat er onrecht is, dat dingen niet kloppen, dan kan ik mijn ogen er niet voor sluiten. Ik bijt me erin vast. Totdat het opgelost is.
Zo ook voor het toeslagen- en herstelschandaal. Mijn onderzoeken hebben me veel inzichten gegeven.
Op Internationale Vrouwendag heb ik contact gezocht met Harriet Duurvoort van de Volkskrant. Naar aanleiding daarvan heeft ze veel feiten verwerkt in een hele mooie column.
Zo is 70% van de ouders alleenstaand, en het grootste deel vrouw. 83% van de ouders heeft roots in een ander land. Suriname, Curacao, Marokko, Turkije, Indonesië: dit zijn de grootste landen waarin een selectie heeft plaatsgevonden. Uit meer dan 100 landen komen de ouders, en velen zijn weer terug gevlucht naar hun geboorteland of naar hun ouders.
Massadiscriminatie is het! Notabene door de overheid!
Als (alleenstaande) vrouw ben ik tegen veel dingen aangelopen. Vaders die geen alimentatie wilden betalen, kinderopvang dat plotseling niet meer mogelijk was, schooltijden die moeilijk waren voor een werkende moeder, één inkomen in het gezin, gezondheidsproblemen, financiële zorgen, te hard moeten werken, partners die niet meewerken. Door de armoede die ik meegemaakt heb jarenlang (terwijl ik daarvoor mijn leven goed op de rails had) heb ik gezien hoe moeilijk het is om hulp te krijgen. Als je een eigen huis hebt, of zgn. vermogen is er niemand die je helpt. Kwijtscheldingen gelden voor een ondernemer niet. Ook heb ik als kleine MKB-er gemerkt dat de overheid eigenlijk je grootste vijand is. Regels, bureaucratie, pesterijen, tegenwerking zijn schering en inslag. Als horeca ondernemer (horecaffer) kreeg je zelfs extra ‘punten’ bij de overheid. Niet zoiets als douze points bij het Songfestival, maar een potentiële fraudeur bij voorbaat al!
Ik wil hier aandacht voor vragen in Europa. De doelstellingen van Europa en kerndoelen spreken mij aan als Europese burger en als journalist! Een digitale ramp zoals in Nederland is gebeurd, mag niet in Europa gebeuren. Het contact dat Dorien legde in Europa o.a. met de Europese Ombudsman, zal leiden tot een verzoek tot een inbreukprocedure.
Ik wil graag bouwen aan vertrouwen. Bouwen aan verbeteringen waarin de mens centraal staat. Een positieve ‘movement’ starten! Laten zien wat we wél met elkaar kunnen als burgers van Europa!
Stem
op mij als je je ook boos maakt over de ten onrechte veroordeelde ouders. Als
je de rol van racisme en discriminatie in de Nederlandse overheid op de
Europese agenda wil zien. Stem als je vindt dat de mensenrechtenschendingen in
Europa onder de loep moeten genomen.
